Pąki

Kłębkiem byłam.

Moje pąki różane, 

Niczym owe leśmianowskie,

Zdawały się nigdy nie zakwitać.

Może zmarzły

Przez to serce lodowe?

Lub je zima owiała

Przeszywistym podmuchem?

Ledwo tliło się w nich 

kwieciste życie.

Schronieniem ich było

Pierzaste leże.

Ostatniej nocy kwietniowej

Myśli moje były o sobie.

Płynęły niespiesznie,

Jak piasek w schulzowej.

Brodząc wśród ogromu tych wód

Rozdwoiła mi się jaźń.

Ciało stało,

A szeptał mój duch.

Wpajał istotę fenomenalną

Bytu swojego spirytualnego. 

Negował zawzięcie Platona symetralną

Piękna moc rzekomo idealną.

Pokazał, że jest TU,

Choć w różanej głębi.

Szeptał, żeby odnaleźć się JUŻ,

Kiedy młodość się kłębi.

Potem wrócił do małego ciała,

Wypełnił zakamarki.

A nauka jego cała,

Zaczęła zbawiennie działać.

Dała upust namiętnościom,

Miłości silnym zawiłościom.

Utorowała drogę uczuć wolności

I wyzbyła mnie nadczułości.

Po takiej, bogatej w przeżycia nocy,

Impresją nową był poranek kwietniowy.

Dotyk słońca smagał mi blond włosy,

A dusza jak po kąpieli odnowy.

Czekały w kuchni od ciebie listy,

Które przy śniadaniu zgłębiałam.

Myślałeś, że odpiszę.

Chwilowo cię zbywałam.

Duch radził czekać chwili

Aż ci palma z braku mnie odbije.

Kiedy szaleństwo tristanowe

Pod domem moim każe ci kwilić.

Dzień po tym płynął wspaniale.

Wiedziałam, że listy słać będziesz dalej,

Liczyłam, że w końcu ktoś ci wleje solennie

I w stoickim spokoju istnienia coś pęknie.

Pąki zaczęły się rozwierać.

Płatki kolorem zachwycać,

Przedarła się wiosna

I róża poczęła rozkwitać.