Lot

Nie latam już jak sterowce.

Chmur nie rozdzieram

Krzykiem euforii.

To dusza mnie boli.

Rozkłada mi ciało.

Głowa się boi.

Byłam w Edenie.

Wiem jak smakuje.

Ukradli mi go

I teraz się truję

Czadem złudzenia.

Byłam też w sobie.

Długa wędrówka

Ciągłego błądzenia.

Znam te słabości,

Od których mnie boli,

A rana jak kwasem polana

Nie będzie się goić.

Byłam też w oczach twoich niebieskich

Boginią uciechy i marzeń gonienia.

Pogoni przez światy,

Aż do zmęczenia,

Oddawać się chciałam

Po słońca zachody.

Nadeszły dni niepogody.

Coś wykipiało,

Aż garnek się spalił,

Cały osmalił

I teraz nie gotuje się w nim fasoli.

Bo chciałam móc zawsze

Iść z Sartre na kawę.

Wśród dysput nadrzędnych

Mówić o błahym mego życia problemie.

Alergii na ściemę,

Smogu sympatii

I dystansu w obliczu kalokagatii.

Której chodzącym dowodem

Ja byłam niezmiennie.

Brak tu reguły.

Brak tej logiki,

Której świetność mnie koi.

Oczy mnie swędzą jak przy alergii.

A wnętrze wciąż boli.

Boli.

I boli.

Kto mi da kompres?

Kto mnie utuli?

Kto zszyje mówiąc,

Że duszę ukoi

I się zagoi,

W innym wcieleniu,

Choć blizny zostaną.

Pięć cięć pionowych,

Jedno ukośne.

Lekkość bytu.

Jakie to nieznośne.