platonicznie

nie pytam.

zbędny proceder.

przecież i tak wiem

coś za jeden.

znam twoje ruchy, książki, kochanki.

wiem, że celebrujesz poranki

czarną kawą i codzienną gazetą,

którą niespiesznie wertujesz

kartka po kartce

mając nadzieję, że znajdziesz tam

wzmiankę o tej kochance

co pisze wiersze.

bo choć do poetki jej daleko,

coś swojego zostawiła w tobie.

może to pantofelek,

a może tylko brudne wspomnienie.

nie ma już tej dawnej,

wypełniającej was rozkoszy,

jedynie cicha pustka się panoszy.

wpełza pod stół

i czeka,

aż usiądziesz z kawą.

tą poranną.

bez mleka- czarną.

totalnie marną,

bo tylko taką mieli dziś rano w kerfurze.

myślisz, że spotkacie się tam,

na górze

i podarujesz jej

te stojące na oknie,

zwiędłe już

róże,

które kupiłeś przed ostatnim spotkaniem.

na które nie przyszła.

ona pośle jeden

z tych jej cudownie

rozkosznych,

jak wasze noce,

uśmiechów.

rozkocha. 

bo wie coś za jeden.

i miał być eden,

ale ona mówi,

że nie lubi róż.

i...?

i już.

ty pytasz.

jak to?

pani, róż nie lubi?

ona w odpowiedzi

się gubi.

jak ty

w jej uśmiechu.