motyle

właściwie jest szaro.

albo szarawo.

bo biel,

zaszczycającego nas

lutowego śniegu,

który ot tak karnawałowo tańczy

pokonując kolejne metry

między rzekomym rajem

a po prostu asfaltem,

razi mnie w oczy.

żałuję, że zapomniałam

zabrać okularów.

łudzę się, że stanowiłyby najlepszą,

niczym zasłona dymna,

ochronę przed blaskiem tej zimy

i spalinami pachnącym,

jednak uwodzącym podmuchem

pięknej i codziennej

Warszawy.

marzną mi stopy.

już ich nie czuję.

może to z zimna,

a może z tańczących,

jak te płatki śniegu,

w sercu lub tradycyjnie- w brzuchu

motyli?

unoszące to uczucie.

latające jak sterowce,

wypełniające brzegi mej różanej duszy.

piękna chwila.

niech trwa długo

bardzo jak tylko się da.

mimo, że ja chyba

wolę ważki.